Metafizik ialah cabang falsafah yang mengkaji sifat asas realiti termasuk hubungan antara minda dan jirim, zat dan sifat, dan kemungkinan dan aktualiti.[18] Soalan lazim yang ditanya dalam metafizik ialah "Apakah yang menyebabkan kesihatan?" dan "Apakah yang menyebabkan penyakit?" . Terdapat minat yang semakin meningkat dalam metafizik perubatan, terutamanya idea kausalitas.[19] Ahli falsafah perubatan mungkin bukan sahaja berminat dengan cara pengetahuan perubatan dijana, tetapi juga dalam sifat fenomena tersebut. Penyebab adalah menarik kerana tujuan banyak penyelidikan perubatan adalah untuk mewujudkan hubungan sebab akibat, contohnya apa yang menyebabkan penyakit, atau apa yang menyebabkan orang menjadi lebih baik.[20] Proses saintifik yang digunakan untuk menjana pengetahuan sebab memberi petunjuk kepada metafizik sebab. Sebagai contoh, ciri penentu bagi ujian terkawal rawak (RCT) ialah mereka dianggap mewujudkan hubungan sebab akibat, manakala kajian pemerhatian tidak.[21] Dalam hal ini, sebab-musabab boleh dianggap sebagai sesuatu yang bergantung pada fakta, iaitu cara RCT dilakukan berbeza daripada kajian pemerhatian ialah RCT mempunyai kumpulan perbandingan (control group) di mana intervensi kepentingan tidak diberikan apa-apa pembolehubah.

Ontologi perubatan

Terdapat banyak penulisan mengenai ontologi bioperubatan, termasuk kajian ontologi semua aspek perubatan. Ontologi yang mempunyai minat khusus kepada falsafah perubatan termasuk, sebagai contoh: (1) revolusi ontologi yang menjadikan sains moden, secara umum, mungkin, (2) Dualisme Cartesian yang menjadikan perubatan moden, khususnya, mungkin, (3) monogenetik. Konsep penyakit yang telah memaklumkan perubatan klinikal selama satu abad atau lebih[22] dan juga laluan kimia dan biologi yang mendasari fenomena kesihatan dan penyakit dalam semua organisma, (4) konseptualisasi entiti seperti 'plasebo' dan 'kesan plasebo'.

Ontologi Sains Perubatan Am

Ontologi Sains Perubatan Am (Ontology of General Medical Science, OGMS) ialah ontologi entiti yang terlibat dalam penemuan baru melalui klinikal. Ia termasuk satu set definisi logik bagi istilah yang sangat umum yang digunakan merentas disiplin perubatan, termasuk: 'penyakit', 'gangguan', 'kursus penyakit', 'diagnosis' dan 'pesakit'. Skop OGMS adalah terhad kepada manusia, tetapi banyak istilah boleh digunakan juga untuk organisma lain. OGMS menyediakan teori rasmi penyakit yang dihuraikan dengan lebih lanjut oleh ontologi penyakit tertentu yang memanjangkannya, termasuk Ontologi Penyakit Berjangkit (Infectious Disease Ontology, IDO) dan Ontologi Penyakit Mental. 

Dualisme Cartesian

René Descartes "membuka" ruang ontologi untuk perubatan moden dengan memisahkan badan daripada minda - manakala minda lebih unggul daripada badan kerana ia membentuk keunikan jiwa manusia (wilayah teologi), badan lebih rendah daripada minda kerana ia adalah jirim semata-mata. Perubatan hanyalah menyiasat badan sebagai mesin. Walaupun dualisme Cartesian mendominasi pendekatan klinikal untuk penyelidikan dan rawatan perubatan, kesahihan perpecahan antara minda dan badan telah dicabar secara konsisten dari pelbagai perspektif.[23][24]

Nosologi dan konsep monogenik penyakit

Perubatan moden, tidak seperti perubatan Galenik (yang menangani jenaka), adalah bersifat mekanistik. Sebagai contoh, apabila sedikit bahan pepejal seperti racun atau cacing memberi kesan pada bahan lain (apabila ia masuk ke dalam badan manusia), ini akan mencetuskan rantaian gerakan, menimbulkan penyakit, sama seperti apabila satu bola biliard mengetuk biliard lain, akan menghasilkan rantain pergerakan bola di atas meja. Apabila tubuh manusia terdedah kepada patogen pepejal, ia jatuh sakit, menimbulkan tanggapan entiti penyakit. Kemudian dalam sejarah perubatan moden, terutamanya pada akhir abad kesembilan belas dan kedua puluh, dalam nosologi (bermaksud klasifikasi penyakit), yang paling berkuasa ialah pendekatan yang ditakrifkan secara etiogi seperti yang boleh didapati dalam konsep penyakit monogenik yang meliputi tidak. hanya agen berjangkit (bakteria, virus. kulat, parasit, prion) tetapi juga genetik, racun. Walaupun perubatan klinikal mengambil berat tentang kesihatan pesakit individu apabila dia telah meninggal dunia, epidemiologi mengambil berat tentang corak penyakit dalam populasi untuk mengkaji puncanya serta cara mengurus, mengawal, dan memperbaiki kes perubatan yang lalu.

Perubatan klinikal, seperti yang dibentangkan di atas, adalah sebahagian daripada pendekatan reduksionis terhadap penyakit, berdasarkan dualisme Cartesian yang mengatakan bahawa kajian perubatan yang betul adalah penyiasatan badan apabila yang terakhir dilihat sebagai mesin. Mesin boleh dipecahkan secara menyeluruh kepada bahagian komponennya dan fungsi masing-masing; dengan cara yang sama, pendekatan dominan terhadap penyelidikan dan rawatan klinikal menganggap tubuh manusia boleh dipecahkan/dianalisis dari segi bahagian komponennya dan fungsi masing-masing, seperti organ dalaman dan luarannya, tisu dan tulang, sel-sel yang membentuk tisu, molekul yang membentuk sel, hingga ke atom (jujukan DNA) yang membentuk sel dalam badan.

Placebo

Kesan plasebo dan plasebo telah menjana kekeliruan konsep selama bertahun-tahun dikalangan ahli akademik tentang jenis perkara tersebut.[25] [26] [27] [28] [29] Contoh takrifan plasebo mungkin merujuk kepada kelengaman atau ketidakaktifan farmakologinya berhubung dengan keadaan yang diberikan. Begitu juga, contoh takrifan kesan plasebo mungkin merujuk kepada subjektiviti atau bukan kekhususan kesan tersebut.[30] Definisi jenis ini mencadangkan pandangan bahawa apabila diberi rawatan plasebo, seseorang mungkin berasa lebih baik walaupun sebenarnya badan mereka belum 'benar-benar' lebih baik.

Perbezaan jenis definisi ini boleh dibahagikan kepada (1) aktif dan tidak aktif/tidak aktif, (2) khusus dan tidak spesifik, serta (3) subjektif dan objektif. [25] [31] [32] Contohnya, jika plasebo tidak aktif atau lengai, bagaimana ia boleh menyebabkan kesan plasebo? Secara umumnya, terdapat bukti saintifik daripada penyelidikan yang menyiasat fenomena plasebo yang menunjukkan bahawa, untuk keadaan tertentu (seperti kesakitan), kesan plasebo boleh menjadi khusus dan objektif dalam pengertian konvensional.[33]

Percubaan lain untuk mentakrifkan kesan plasebo dan plasebo oleh itu mengalihkan tumpuan daripada perbezaan ini dan kepada kesan terapeutik yang disebabkan atau dimodulasi oleh konteks di mana rawatan disampaikan dan makna yang terdapat pada aspek rawatan yang berbeza untuk pesakit.[34] [35]

Masalah yang timbul mengenai definisi plasebo dan kesannya boleh dikatakan sebagai warisan kepada dualisme Cartesian, di mana minda dan jirim difahami sebagai dua bahan yang berbeza. Tambahan pula, dualisme Cartesian menyokong satu bentuk materialisme yang membenarkan jirim mempunyai kesan ke atas jirim, atau bahkan jirim untuk bekerja dalam fikiran (epiphenomenalism, yang merupakan raison d'être psiko-farmakologi), tetapi tidak membenarkan minda mempunyai apa-apa kesan ke atas jirim. Kalau mengikut pemahaman ini, maka sains perubatan menghadapi kesukaran untuk menerima atau mempercayai kemungkinan kesan plasebo adalah nyata, wujud dan mungkin boleh ditentukan secara objektif dan mendapati laporan sedemikian sukar dan tidak mustahil untuk difahami dan/atau diterima. Namun begitu, laporan sedemikian yang kelihatan tulen menimbulkan ancaman kepada dualisme Cartesian yang memberikan asas ontologi untuk bioperubatan terutamanya dalam domain klinikalnya.[22]